Tradycyjne polskie sery mogą zostać wpisane na Listę Produktów Tradycyjnych MRiRW. Istnieją także różne oznaczenia i nazwy produktów tradycyjnych, które mogą zostać zarejestrowane po zgłoszeniu do Komisji Europejskiej. Sery, podobnie jak inne wyroby, mogą zostać wpisane na listę:
- Chronionej Nazwy Pochodzenia (ChNP) - gdy produkt jest związany z danym obszarem kraju,
- Chronionego Oznaczenia Geograficznego (ChOG) - jeśli nazwa produktu nawiązuje do miejsca wytwarzania lub warunków geograficznych produkcji oraz
- Gwarantowaną Tradycyjną Specjalność (GTS) - kiedy produkt ma tradycyjny charakter i cechy różniące go od innych produktów tej samej kategorii.
Aby producent mógł produkować wyroby pod zastrzeżoną zarejestrowaną nazwą, musi spełniać określone wymogi (dostosować recepturę, sposób wyrobu, warunki produkcji itp.). Produkt jest zgłaszany przez rzeszę producentów z danego regionu wytwarzającą dany produkt.
Jakie mamy tradycyjne sery w Polsce?
Jako pierwsza na listę produktów tradycyjnych wpisana została bryndza podhalańska, której nazwa jest zarejestrowana jako Chroniona Nazwa Pochodzenia i Chronione Oznaczenie Geograficzne. Jest ona miękkim serem podpuszczkowym otrzymywanym z samego mleka owczego lub z domieszką mleka krowiego (od krowy polskiej czerwonej). Charakteryzuje się nieco ostrawym i słonym smakiem. Wyrabia się go w bacówkach podczas letniego wypasu owiec.
Drugim tradycyjnym polskim serem jest oscypek, którego bardzo łatwo rozpoznać po jego wrzecionowatym kształcie i wytłoczonych ozdobach (każdy baca ma swój własny wzór). Powinien mieć on złotawą skórkę i słonawy smak. Tradycyjne oscypki wyrabiane są jedynie w okresie wypasu owiec, a więc od kwietnia do października.
Kolejnym produktem wpisanym na listę Komisji Europejskiej jest redykołka, czyli niewielki owczy serek, zazwyczaj w kształcie serca, zwierząt lub wrzeciona, otrzymywany z resztek po wyrobie oscypka. Jego nazwa pochodzi od redyków, czyli powrotów owiec z wypasu. W praktyce żaden z producentów nie uzyskał do tej pory pozwolenia na wytwarzanie tych serków pod zastrzeżoną nazwą, gdyż nie opłaca im się przeprowadzać wymaganych kontroli i badań dotyczących ich produkcji. Mimo wszystko są one sprzedawane pod tą nazwą na straganach i bazarach, podobnie jak podróbki oscypków (robione z mleka krowiego i formowane w inne kształty).
Czwartym z zarejestrowanych tradycyjnych serów jest ser koryciński, wytwarzany w gminach Korycie, Janów i Suchowola z mleka krowiego (żółty ser dojrzewający z charakterystycznymi licznymi dziurkami), czasami z dodatkiem czosnku, papryki, kozieradki, czarnuszki czy oregano. Ser ten może być sprzedawany od trzech dni od produkcji (skrzypi pod zębami, ma maślany smak), nawet do kilkunastu tygodni (smak lekko orzechowy, bardziej słony).
Ostatnim tradycyjnym serem, który posiada Chronione Oznaczenie Geograficzne, jest wielkopolski ser smażony, który wyrabia się w tradycyjny sposób, ale w zakładach mleczarskich. Charakteryzuje się on kremową barwą i lekko topnistą konsystencją. Często dodaje się do niego kminek, dzięki czemu ma ostrzejszy smak.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz